قرار بود یک مسابقه باشد؛ نماد برادری، دوستی و همبستگی میان تورک‌های دو سوی آراز.
قرار بود چمن ورزشگاه پر شود از شادی، تشویق، صدای سوت داور و شاید چند کارت زرد بی‌خطر.
تیم‌های تراختور از آزربایجان جنوبی و توران توووز از آزربایجان شمالی، در یک دیدار دوستانه قرار بود دل میلیون‌ها تورک را شاد کنند. اما...
هیچ سوتی نواخته نشد،
هیچ توپی به گردش درنیامد،
و حتی یک پست کوتاه درباره لغو بازی هم در صفحات رسمی باشگاه‌ها منتشر نشد.
همه‌چیز در سکوتی سنگین و معنادار، محو شد؛ انگار که اصلًا هیچ برنامه‌ای وجود نداشته.
نه خبری، نه توضیحی، نه حتی یک عذرخواهی ساده!
این دیدار پیش‌تر به‌طور گسترده در رسانه‌های مختلف، رسمی وغیر رسمی در دو سوی آراز پوشش داده شده بود. اما وقتی زمان مسابقه فرا رسید، گویی زمین بازی را بلعیده بودند؛ هیچ خبری نبود.
برخی می‌گویند پای «دخالت‌های پنهان» در میان است!!!
برخی معتقدند رژیم ایران، که همیشه نگران هرگونه همبستگی میان تورک‌هاست، از همین ۹۰ دقیقه فوتبال هم ترسیده و جلوی برگزاری مسابقه را گرفته است.
ظاهراً اگر کلمه‌ی "آزربایجان" هم‌زمان از دو سو به گوش برسد، زنگ خطر در تهران به صدا درمی‌آید، حتی اگر ماجرا فقط یک بازی دوستانه باشد!
آیا فوتبال، این بار هم قربانی سیاست شد؟
نکته عجیب‌تر آن‌که هیچ‌کدام از دو باشگاه توضیحی نداده‌اند. نه بیانیه‌ای، نه واکنشی.
سکوتی که شاید تصادفی نباشد... شاید هم از جایی بالاتر دستور «سکوت مطلق» صادر شده باشد.
آیا سوت آغاز، نه در زمین فوتبال، که در اتاق‌های تاریک وزارت اطلاعات زده شد؟
وقتی هیچ توضیحی داده نمی‌شود، تنها یک نتیجه باقی می‌ماند:
بازی‌ای که قرار بود واحد بودن آزربایجان را اثبات کند، در زمین سیاست، به گل به خودی تبدیل شد.
شاید روزی برسد که فوتبال، فقط فوتبال باشد...
و تیم‌های برادر، بی‌نیاز از اجازه‌نامه‌های امنیتی، بتوانند آزادانه بازی کنند.
