چند صباحی است برخی قلم‌ها در کنج عزلت، با صدای غل-غل و دود قلیان در کافه‌های تبریز، مجذوب «اندیشه‌های رهائی‌بخش گونه‌ی آپوئیستی – لنینیستی» شده و در مدح «گریلای YPG اشعار قهرمانانه‌ی انترناسیونالیستی» تراوش می‌کنند و جوهرشان فقط سخنان «رهبر آپو» را می‌چکاند.
این قلم‌ها چنان مجذوب «تک‌تیراندازان زیبای روی تروریست در کوبانی» و «شعرهای چینا» شده‌اند که بدبختی‌ها، فقر و تبعیض‌های حلبی‌آبادهای آزربایجان جنوبی و تبریز را فراموش کرده‌اند. اینان با ژست‌های روشنفکری و کلاه «بره چه گوارایی» در تبریز و… در محکومیت ارتش ترکیه و فاشیست‌های حرکت ملی آزربایجان جنوبی در پلتفرم‌های مختلف با سران PPK سرود «گریلا روژ باش» می‌خوانند.
در جهان‌بینی «انترناسیونالیستی و سوسیالیستی» این آقایان، حرکت ملی آزربایجان جنوبی یک جنبش «بی‌سواد، عقب‌مانده و فاشیستی» است. این جنابان بی‌خبر از گریه‌های شبانه پدر و مادر شرمنده در «ایده‌لی» تبریز با داستان‌های «داستایوسکی» و «چخوف» و با رمان‌های «ماکسیم گورگی» در رؤیاهای خود تز یازدهم «دنیل گرن» در تقابل «فاشیسم و سوسیالیسم» را در حرکت ملی آزربایجان جنوبی اجرا می‌کنند و هر فعال حرکت ملی آزربایجان که از «تورکچولوک، توران و ملی‌گرایی» سخن می‌گوید را «فاشیست» و خودشان را نیز به‌عنوان مدافعان سوسیالیسم در «نبرد بزرگ با فاشیست‌ها» فرض می‌کنند.
اینان که حتی یک مقاله برای زندانیان سیاسی حرکت ملی آزربایجان ننوشته‌اند برای آزادی «صلاح‌الدین دمیرتاش» و مبارزان قهرمان YPG از کافه‌های تبریز بیانیه حمایت و محکومیت دولت ترکیه صادر و هشتگ توییتری برپا می‌کنند. خلف این آقایان در قلب اروپای سرمایه‌دار با حمایت‌های مادی و معنوی بورژوا و دولت‌های سرمایه‌دار، تئاتر «زنده‌باد سوسیالیسم» را اجرا می‌کنند و در نشست و پلتفرم‌های «پژاک و پ.ک.ک» و در روژ تی‌وی، تیشک تی‌وی و… به نام «خلق قهرمان آزربایجان» سخن می‌گوید.
درحالی‌که مقدمات پروژه کوبانی سازی و ایجاد کانتون‌ها در غرب آزربایجان آماده می‌شود، ویت کنگ‌های کافه نشین ما در کافه‌های تبریز، درد و رنج، سرکوب و تبعیض‌ها علیه ملت خود در آزربایجان جنوبی را فراموش کرده‌اند و با رؤیاهای «یاشاسین یولداش» جاده را برای «تک‌تیراندازان PYD – YPG» در اورمیه آماده می‌کنند تا تروریست‌ها تک‌تیرانداز به‌مانند «هردم موسی اورمیه‌ای» در رسانه‌های اروپایی «فرانک فرنس فرانسه» به خاطر کشتن ۱۵۰ انسان به‌عنوان سمبل آزادی و انقلاب کوبانی ظاهر شوند.
مجذوبان کافه نشین «آپوئیست» در کافه‌های تبریز که عکس «لنین» را بر بازوان خود تاتو می‌کنند و بر در دیوار تبریز «یاشاسین کوبانی» نوشته و طومار حمایت از کوبانی و سوسیالیسم انقلابی در کردستان امضا می‌کنند، هنوز نتوانسته‌اند «اراده انقلاب ملی برای ساختن یک ملت در بین تورک‌های آزربایجان جنوبی» را آنالیز کنند و با ادبیات کهنه دهه ۶۰- ۷۰ فعالین حرکت ملی را فاشیست و حرکت ملی آزربایجان را بی‌پایه می‌دانند.
البته نکته‌ای که نباید فراموش کنیم این ویت کنگ‌های کافه نشین با رؤیاهای شیرین خود چاشنی‌های بی‌خطری هستند که در کافه‌های تبریز با گوشی‌های گران‌قیمت ساخت کاپیتالیست‌ها برای برپایی «سوسیالیسم و شکست فاشیسم» در تبریز توییت می‌نویسند و بس. این حرکت ملی آزربایجان و هسته‌های مقاومت هستند که تاریخ می‌نویسند و با رهایی از اندیشه‌های «ایران‌شهری» باایمان به دمکراسی و مؤلفه‌های رفاه ملی برای ساختن یک ملت در آزربایجان جنوبی مبارزه می‌کنند.
پ.ن:
ویت کنگ‌ها: سازمانی چریکی در ویتنام بودند که علیه نیروهای آمریکایی می‌جنگیدند
ویت کنگ‌های کافه نشین: در ادبیات سیاسی به روشنفکران بی‌عمل اطلاق می‌شود که فقط حرف می‌زنند. خسرو گل‌سرخی شاعر انقلابی مشهور به این روشنفکران «ویت کنگ‌های کافه نشین می‌گفت که فقط وراجی می‌کنند»
هردم موسی: یکی از تک‌تیراندازان تروریست اهل اورمیه بود که در کوبانی به درک واصل شد و افتخارش کشتن ۱۵۰ نفر بود که در رسانه‌های چپ اروپا و گروه‌های تروریستی به‌مانند قهرمان از او یادکردند.
