بین سال‌های 1975 و 1979 خمرهای سرخ که کمونیست‌های مائوئیست بودند، بر کشور کامبوج حکمرانی کرده و کشور را به بازداشتگاه‌های بزرگ مبدل کردند. خمرهای سرخ مایملک مردم را تصرف کرده و دو میلیون ساکن پایتخت را به کار اجباری در مزارع واداشتند.
در آن زمان پول پوت رهبری خمرهای سرخ را بر عهده داشت و در دوران حکومتش جان حدود دو میلیون نفر را گرفت. این رقم معادل یک چهارم جمعیت آن زمان کامبوج بود.
در آن دوران زندان‌های متعددی در کشور ایجاد شد که زندان S-21 در پنوم پنه بدنام‌ترین و مخوف‌ترین آنها بود. این زندان ویژه افرادی بود که به خیانت متهم می‌شدند و به همراه خانواده‌هایشان در این زندان، به همراه هزاران نفر دیگر زندانی می‌شدند. از هزاران نفری که وارد این زندان شدند، تنها هفت نفر جان سالم به در بردند.
پیش از سال 1975 زندان S-21 مدرسه‌ای به نام چاو بونهای بود که به نام یکی از پادشاهان سابق منطقه نامگذاری شده بود، اما با روی کار آمدن خمرهای سرخ این مکان مصادره و در آگوست 1975 به یکی از بدنام‌ترین زندان‌های تاریخ بشریت تبدیل شد.
شماری از قربانیان زندان اس 21 که روی تخت شکنجه جان باختند
در واقع کسانی که در S-21 نگهداری می‌شدند مخالفان سیاسی پول پوت بودند که به جاسوسی برای آمریکا، شوروی و ویتنام متهم شده بودند. آنها بلافاصله پس از ورود به S-21 بازجویی شده و درباره همه جوانب زندگی‌شان، از کودکی تا زمان دستگیری مورد سوال و جواب قرار می‌گرفتند. از آنها عکس گرفته شده و در آرشیو زندان نگهداری می‌شد و زندانبانان بلافاصله لباس‌های زندانیان را از تن آنها خارج می‌کردند تا آنها را کاملا تفتیش کنند و همه آنچه آنها با خود داشتند را از آنها بگیرند.
در دوره بازجویی، زندانبان‌ها و بازجوها به انواع شکنجه‌های سخت از جمله شوک برق، سوزاندن، شکستن استخوان‌ها، آویزان کردن و کندن ناخن‌ها دست می‌زدند. علاوه بر این همسران و دختران متهمان در حضور آنها مورد تجاوز قرار می‌گرفتند. کودکان نیز از این اتفاقات جان سالم به در نبردند. بسیاری از کودکان نیز مورد شکنجه و بازجویی‌های سخت قرار گرفتند تا به همکاری با دشمن اعتراف کنند. از نظر خمرهای سرخ یک کودک 6 ساله نیز می‌توانست به خیانت و همکاری با دشمن متهم شود، به ویژه اگر والدینش با چنین اتهامی روبرو باشند.
گروه‌های پزشکی زندان S-21 نیز انواع و اقسام آزمایش‌ها و عمل‌های جراحی عجیب و غریب را روی زندانیان انجام دادند. این پزشکان اعضای بدن برخی از زندانی‌ها را از آنها جدا کرده و بسیاری از داروها و واکسن‌ها را روی زندانیان امتحان کردند تا اثرات و کارکردهای این مواد دارویی را مورد مطالعه و آزمایش قرار دهند.
علاوه بر شکنجه‌های بدنی که هر روز چند نوبت صورت می‌گرفت، زندانیان از کمبود شدید مواد غذایی رنج می‌بردند. سهم غذای هر نفر تنها 4 قاشق برنج بود. به دلیل کمبود غذا در کامبوج، زندانبانان گاهی زندانیان را مجبور می‌کردند مدفوع دیگر زندانی‌ها را بخورند. به دلیل تنگ بودن اتاق‌ها، زندانی‌های برهنه ایستاده می‌خوابیدند و به دلیل نبود سرویس‌های بهداشتی در همانجا ادرار و مدفوع می‌کردند. به دلیل شیوع بیماری‌های پوستی زندانبانان به زندانی‌ها اجازه خروج از اتاق‌ها را نمی‌دادند و این امر موجب ناگوارتر شدن شرایط بهداشتی و سلامتی آنها می‌شد. در این شرایط سخت مردان، زنان و کودکان برای رهایی هر چه سریعتر از این اوضاع ناچار به اعتراف می‌شدند. پس از اعتراف آنها به همه اتهام‌ها، جلادان اقدام به اعدام آنها می‌کردند.
بسیاری از کودکان اعدام شدند
زندانبانان S-21 در ابتدا اعدامی‌ها را در منطقه‌ای در نزدیکی زندان دفن می‌کردند ولی در پی بالا رفتن آمار زندانیانی که مرگ را به زندگی در آن شرایط ترجیح می‌دادند، آنها را در گورهای دسته جمعی در منطقه چوئیونگ ایک دفن کردند.
در آغاز سال 1979 و در جنگ ویتنام و کامبوج، نیروهای ویتنامی توانستند کنترل پنوم پنه پایتخت کامبوج را در اختیار گیرند. در پی این موضوع کنترل زندان S-21 نیز از دست خمرهای سرخ خارج شد. ویتنامی‌ها هزاران تصویر از زنان، مردان و کودکانی که بین سال‌های 1975 تا 1979 در این زندان جان باخته‌اند را در آرشیو S-21 یافتند. براساس گزارش‌ها در این دوره زمانی حدود 20 هزار نفر در زندان S-21 جان باختند ولی جلادان دستگیر شده، تعداد کشته‌ها را بیش از 30 هزار نفر گزارش کردند. در پی آزادسازی زندان S-21 از دست خمرهای سرخ، تنها هفت زندانی توانستند زنده از این زندان بیرون آیند.
